Nasza działalność
Na terenie naszego budynku prowadzimy:
Od 1995 roku funkcjonuje Ośrodek Rehabilitacyjno Wychowawczy dla Młodzieży Niepełnosprawnej Ruchowo uczęszczającej do szkół podstawowych, średnich i uczelni wyższych.
Od 1999 roku Zakład Rehabilitacyjny Elżbietanki.
Od 2001 roku Przedszkole Specjalne.
Od 2012 roku Przedszkole Ogólnodostępne.
Od 2014 roku Ośrodek przekształcony został w Bursę dla dziewcząt.
Po reformie służby zdrowia od 1999 roku otworzyłyśmy rehabilitację jako samodzielny zakład świadczący usługi naszej młodzieży oraz pacjentom z miasta. Podpisałyśmy umowę z Kasą Chorych Lubuska i Branżową. Kiedy te dwa zakłady już dobrze funkcjonowały rodzice przychodzący ze swoimi dziećmi na rehabilitację prosili o pomoc dla tych najmłodszych niepełnosprawnych. Wychodząc naprzeciw potrzebom społecznym otworzyłyśmy przedszkole dla dzieci z niepełnosprawnością sprzężoną i przedszkole ogólnodostępne
Po odzyskaniu budynku pracujemy od 1995 r. Początki nie były proste. W mediach byłyśmy postrzegane jako te, które odebrały „coś” mieszkańcom Zielonej Góry. Zielonogórzanie wyrażali się negatywnie o pomyśle wprowadzenia do centrum miasta osób niepełnosprawnych.
Uważali, że to miejsce jest zbyt hałaśliwe, a tym „biednym” dzieciom potrzeba spokoju. Dla nich należy tworzyć domy poza miastem. Tak naprawdę chodziło o to, że ludzie bali się spotykać bezpośrednio z tymi, których dotknęło nieszczęście.
Pierwsze lata działalności były „przyzwyczajaniem” ludzi do nas jako tych, które mieszkają i pracują w całym budynku. Owszem zielonogórzanie zawsze szanowali Siostry Elżbietanki, ponieważ uczyły całe pokolenia religii, pracowały w zakrystii, ale nie jako te, które prowadzą instytucję.
Wytrwała nasza modlitwa do Opatrzności Bożej, szczególnie za tych, którzy przysparzali nam najwięcej kłopotów pozwoliła nam przetrwać i dziś „ELŻBIETANKI” są znów wpisane w panoramę miasta nie tylko jako budynek (bo przez kilkadziesiąt lat nazwa ta funkcjonowała na oznaczenie budynku), ale przede wszystkim jako Wspólnota Zakonna i każda poszczególna Siostra.
Obecnie być zaproszonym do Elżbietanek poczytuje się za zaszczyt, tak ja to było kiedyś przed wojną i do wyrzucenia nas ze szpitala. Dziś współpracujemy z wieloma instytucjami na terenie miasta, mamy wielu przyjaciół i dobrodziejów tego domu i dzieła które prowadzimy.
Bardzo ważnym dla nas dniem jest nasza Uroczystość Patronalna św. Elżbiety. Od pierwszego roku działalności obchodziłyśmy ten dzień bardzo uroczyście z naszymi wychowankami, personelem i kilkoma życzliwymi nam ludźmi. Obecnie Uroczystość św. Elżbiety jest dla wszystkich tych z którymi współpracujemy, dla naszych dobrodziejów ważnym dniem. Nazywają go IMIENINAMI NASZYCH SIÓSTR. Spotykamy się ze wszystkimi na wspólnej Eucharystii podczas której są święcone chlebki św. Elżbiety, które dla nas są symbolem wyjścia ku drugiemu człowiekowi i na miarę jego potrzeb i naszych możliwości pomocy każdemu kto jej potrzebuje. Ta pomoc świadczona z naszej strony ma nie tylko wymiar materialny, ale przede wszystkim duchowy. W pierwszym rzędzie jest to modlitwa, ale też i dobre słowo, poświęcony czas na wysłuchanie czyjegoś problemu. W tak zabieganym i zmaterializowanym świecie cisza, która panuje w naszym domu jest prawdziwym ukojeniem dla częstokroć skołatanych myśli.
